நான் துக்கமும் கண்ணீருமான ஆதிமாதாவேன். நான் என் திருவுடைய மகனின் வாழ்வெல்லாம் வழியாய், அவருடன் சவித்திரமாகவும், அவரது திருப்பரிசுத்தி யாகத்திற்குப் பிணைக்கப்பட்டு மனிதகுலத்தை விடுதலை செய்வதற்கான தியாகத்தில் ஒன்றுபட்டிருந்தேன். என் இதயம் எப்போதும் என் திருவுடைய மகனுடன் சிலுவையில் வாழ்ந்திருக்கிறது, எந்தத் துன்பமும் என்னைத் துயரப்படுத்தாமல் இருக்கவில்லை. நான் சிதைவடைந்த வாளால் தொடர்ந்து குதித்து வந்தேன். என்னின் கண்கள் மாறாத கண்ணீர்த் தோற்றங்களாக இருந்தன. இன்றும், மனிதகுலம் பாவமும் இறையறிவின்மையும் காரணமாக ஆழ்ந்த குழியிலேயே மூழ்கி வருவதைக் காண்பதில் நான் துயரப்படுகிறேன். என்னின் காட்சிகளை, கண்ணீர்களைத் தவிர்த்து மனிதகுலம் முறையாகத் திரும்பிச் செல்லுமாறு எச்சரிக்கைகளையும் மறுத்துவிட்டது என்பதிலும் நான் துக்கமடைகிறேன். ஆபத்தான புறக்கணிப்பு காரணமாக அதிகமான உயிர்கள் அழிவுக்கு வழி வகுக்கும் வண்ணம் தேவாலயத்தை மேலும் கூடிய அளவில் கீழ்ப்படுத்துவதைக் காண்பதிலும் நான் துயரப்படுகிறேன். மனிதனின் அன்பு, மோசடியாகவும், இறைவனை எதிர்த்தவராகவும், என்னையும் எதிர்த்தவராகவும், பாவமும் சாத்தானுக்கும் அதிகமாகக் காட்டுவதாகவும் இன்றையதான் நாள் கூடிய அளவில் காண்பதிலும் நான் துக்கப்படுகிறேன். என்னின் வாக்கு மருதநிலத்தில் விழுந்து இதயங்களில் எதிரொலி கண்டுபிடிக்கவில்லை என்பதாலும் நான் துன்புறுகிறேன். இவ்வாறு பாவமுள்ள மனிதகுலத்தை மீட்கவும், அமைதியும் விடுதலைப் பாதையிலும் திரும்பிச் செல்லுமாறாகவும் என்னின் துக்கத்திற்கான பெரிய அன்பு மட்டும்தான் உண்டு. என்னின் இதயம் குரலெழுப்புகிறது, ஆனால் என் சிதைவடைந்த அழைப்புகளுக்கு யாரேனும் பதிலளிக்கிறார்களா?
(ஆவணமாலை-மார்கோஸ்) "- இன்று ஆதிமாதாவ் பூக்கொடி நிறத்துக் காப்பு உடையவராகவும், கருத்துப்படும் மறைவுக்குப் போர்த்தியுள்ளவராகவும் வந்தாள். அவளுடன் இரண்டு தேவதைகள் இருந்தன; அவர்களும்கோல்நிறத்தில் ஆடை அணிந்திருந்தனர். அவள் இறைத்தாயின் தோற்றம் மிகுந்த துன்பத்தைக் காட்டியது. என் இதயமும் துக்கமாக உடைந்தது, ஏழைக்காரி இறைவான்தாய் இவ்வாறு காணப்படுவதைப் பார்த்தேன்".